Hersenspinsels komen en gaan, de kunst is de keramiekspinsels te herkennen en te bewaren. Zij vormen de schatkamer van de keramist. Misschien niet direct, maar na rijping zijn ze goud waard, net als een goede kaas…

Het moderne leven is omringd met allerlei informatiestromen. Boeken, social media, gebeurtenissen en interacties: met Frodo (mijn papegaai), mijn vriendin, collega keramisten en cursisten. Wat gebeurt er met al die input?

Bij mij komt het er altijd weer (verhaspeld) uit. Als ik aan het werk ben, of het nu het voorbereiden is van een (glazuur) les, een keramiek blog of met mijn handen in de klei, dan springen kleine gedachten in het rond.

Soms alledaagse gedachten (wordt de vuilnis vandaag opgehaald?), soms specifiek (een reeks potten maken in geometrie van de moleculen waar klei uit is opgebouwd?).

Hoe bewaar je al die referenties en misschien (na rijping) waardevolle keramiekspinsels?