Panta Rhei, alles stroomt, alles wijkt, niets is blijvend (Heraclitus, 540-480 BCE). Alles is vergankelijk, het leven is vergankelijk, mijn leven is vergankelijk. Memento mori.
De rots in de branding, vereeuwigd in kunst, onverwoestbaar keramiek. Vormen voor altijd vastgelegd door vuur. Een onafgebroken traditie in de millennia oude geschiedenis van de mensheid. Alles lijkt voor altijd.
Maar schijn bedriegt, alles stroomt. Het leven stroomt, ook als we afscheid moeten nemen.
Panta Rhei.
Afscheid
Wij moesten deze week afscheid nemen. De partner van zijn levensgezel. Het gezin van hun zus. De kinderen van hun moeder. De kleinkinderen van hun oma. De achterkleinkinderen van hun overgrootmoeder. De familie van hun nicht. De vrienden van hun vriendin. En ik van mijn schoonmoeder.
Eén mens, vele gedaanten. Vele levens raakt één mens. Eén mens maakt vele herinneringen. Vele mensen laat één mens achter.
Het enige dat ons rest is afscheid.
Memento Mori
Er komt veel kijken bij een sterfgeval. De stervensbegeleiding, het onvermijdelijke, de fysieke afhandeling, de uitvaart en de administratie. Geen tijd voor rouw, geen tijd voor reflectie.
Maar bij tijden zoals dit moet er ruimte worden gemaakt voor gevoel. Gevoelens van verdriet, van verlies, van onrust, van woede en van onzekerheid. Gedachten over vergankelijkheid.
Voor mij staat keramiek voor het tastbaar maken van vorm, het vereeuwigen van gevoelens. Keramiek beschermer van onze sterfelijkheid. Maar ook keramiek is vergankelijk. Ons leven eindig. Afscheid nemen onvermijdelijk.
Memento mori, gedenk te sterven.
Vergankelijkheid
Klei in mijn handen. De vergankelijkheid van de berg. Tijd is verwoestend. Zelfs de machtigste berg verslijt.
Keramiek in mijn handen. Van klei tot rots. Overwinning op vergankelijkheid. Maar tijd is verwoestend. Zelfs keramiek verslijt. Het stof verspreidt. De berg groeit.
Panta Rhei
Alles stroomt, alles wijkt, niets is blijvend. De berg verdwijnt, de rivier vertakt. Het water verlegt, klei aan haar oevers. Het leven gaat verder.
Panta Rhei.
In liefdevolle herinnering aan Annemarie Wielaart – van Rossum
(Amsterdam, 1 mei 1937 – Amsterdam, 13 december 2019)
About Post Author
Amen. Heel mooi geschreven, Daniël! Heel veel sterkte!
Dank je wel Marcel, dat is goed om te horen.
Groetjes,
Daniel
Wat een mooi en persoonlijk eerbetoon. Jouw passie als gebaar van verbondenheid en loslaten.
Sterkte!
Dank je wel Ellen
Gecondoleerd met het verlies van je schoonmoeder. Mooi geschreven. Sterkte voor jullie allemaal.
Dank je wel Anita, ik wordt er stil van.
Heel veel sterkte Daniel en familie.
Heel mooi geschreven.
Ook dank je wel Janina, ik geef het door…
Sterkte Daniël, vooral ook voor je vrouw! Afscheid nemen is altijd moeilijk, vooral als het een afscheid van het leven is.
Dank je wel Trees, ik geef het door aan Jacqueline
Tsja, bij dit soort berichten voel ik mij vaak een “houten Klaas”.
Weet niet goed wat te zeggen bij verdriet van anderen.
Sterkte toegewenst voor jou, je vrouw , familie en vrienden.
Dank je wel Joseph, de steunbetuiging is belangrijker dan hoe het verwoord wordt (maar dat doe je ook mooi).