Vandaag zat ik een aantal vazen af te draaien, een hele directe manier om keramiek vormen te ontdekken. Ik kan vooraf schetsen maken, contouren bekijken op internet of in een museum. Maar als ik de klei door mijn handen voel gaan, neemt de vorm bezit van mijn hele geest.
Vazen vind ik geweldig, ze hebben een functie, maar ze gaan vooral over vorm. Waarom is deze vaas “in balans” en de andere niet? Wat ik een mooie vorm vind en waarom (niet)? Visueel dient een (gedraaide) vaas juiste proporties te hebben, in balans te zijn. De details dienen ten dienste te staan van het geheel. De afwerking te passen bij het design, het gewicht bij de (visuele) inhoud. De intentie dient te passen bij het resultaat.
Er zijn nog veel meer design principes waar rekening of rekenschap mee moet worden gehouden. Maar de pure vorm zie ik het beste zonder de afwerking, zonder kleur, direct na het afdraaien….