De moderne keramiek traditie grijpt om zich heen. In het oog van de storm is het pad ervan moeilijk te doorgronden. En ik voel mij midden in de hedendaagse keramiek storm. Maar ondanks dat de haren mij voor het gezicht zijn gewaaid, zie ik een nieuwe windrichting ontstaan. Een nieuwe koers die volgens mij het waard is om voor te vechten.
Het nieuwe kapitaal is de gedeelde kennis, wereldwijd. Nieuwe groepen verenigen zich rond digitale platformen zoals FB,Insta, linkedIn, maar ook specifieke sites voor keramisten zoals glazy.org. In dit soort omgevingen wordt kennis gedeeld, opinies opgegooid en discussies gevoerd.
Er wordt met andere woorden cultuur gemaakt. Een nieuwe traditie ontwikkelt zich, niet langs scheidslijnen van locatie, landgrenzen of vermeende gedeelde historie. Een nieuwe keramiek traditie: dat mag je best vinden, maar waarom zou je vechten?
Is in West-Europa de handgemaakte keramiek traditie verdwenen?
Daar leek het wel op toen ik afgelopen zomer Höhr-Grenzhausen bezocht. Deze kleine stad is het centrum van het “Kannenbäckerland” in Duitsland. Dit “Pottenbakkersland” is de regio in Duitsland dat vanaf de 14e eeuw uitgroeide tot één van de belangrijkste keramiek centra van West-Europa.
Vanaf de 15e eeuw ontwikkelde hier zich het “Westerwald steengoed“. Dit is keramiek dat sterker (en veel hoger gestookt) dan het toen in Europa gebruikelijke aardewerk. Maar wat het uniek maakte in de wereld was het “zout-glazuur” waarmee de potten werden afgewerkt.
Ik hou van en maak steengoed keramiek. Daarnaast haal ik veel inspiratie uit traditionele keramiekvormen (en ben ik graag in een bosrijke omgeving). Kortom redenen te over het land van één van mijn Europese keramiek-roots te gaan bezoeken.
